Gewoon zoals iedere zondag

Zoals iedere zondag word ik – in tegenstelling tot de andere dagen van de week – iets voor zes uur wakker. Net voordat de wekker afloopt. Dan kan ik nog even genieten van die laatste maar lekkerste minuutjes van de nacht.

Zachtjes kruip ik onder de wol vandaan om mijn echtgenote, Marijke, niet wakker te maken en sluip de slaapkamer uit. Jaloers kijk ik bij de deur nog even achterom naar die rustig ademende gedaante. Ik haal mijn schouders op en trek zachtjes de deur achter mij dicht.

Op de overloop ligt mijn trainingskleding, welke ik die avond ervoor al had klaargelegd. Ondanks het feit dat mijn ziel nog niet in mijn lichaam is gedaald, kleed ik mij aan en poets in de badkamer rustig mijn tanden. Wassen is zondagochtend een verboden activiteit. Ik wil mijn honden niet belasten met allerlei, weliswaar heerlijke maar verstorende, geurtjes.

Beneden aan de trap word ik begroet door mijn twee Duitse herders. Voor hen is het immers een bekend filmpje. De baas is vroeg zijn bed uit dus dat betekent trainen.

Na de honden te hebben uitgelaten en genoten te hebben van een gezond ontbijtje, waardoor het lichaam volledig in werking is gezet en operationeel is, wordt het tijd om naar de speurvelden te gaan. Zoals gebruikelijk liggen de benodigde materialen voor die dag al in de hondenkar en weten de honden niet hoe snel ze in hun hokken moesten kruipen. Mooi om waar te nemen dat zowel die jonge Rocco als die oude Trigger iedere trainingsdag weer enthousiast en gedreven zijn.

Het ritje naar de speurvelden duurt slechts een half uurtje en ik verbaas me iedere keer weer over de grote hoeveelheid weggebruikers. Het zijn toch niet allemaal hondengeleiders, maar op de een of andere manier zijn er dit vroege tijdstip mensen op weg naar of terugkomend van iets.

De speurvelden liggen er vandaag goed bij. Ondanks het jaargetij is het veld nagenoeg droog en de ondergrond uitdagend maar zonder al teveel oneerlijke uitdagingen.

Een voor een komen de overige clubleden aangereden. Zoals zij wel vaker doet heeft Lindsey weer een thermoskan met dampende koffie, bekertjes, melk en suiker bij zich.

Het is koud en iedereen geniet van deze welkome start van de trainingsdag. Terwijl de een nog rustig tegen de auto hangt om wat beter wakker te worden, verhaalt de ander over een gezellige zaterdagavond. Ik lurk aan mijn bakje koffie, ik luister naar de verhalen en denk na over de uit te leggen sporen.

Het wordt tijd om deze maar eens uit te gaan lopen.

Op aanwijzing van de commissaris Africhting, Henk, waaieren de DTV-ers uit over het uitgestrekte veld. Met militaire precisie worden de sporen gelopen en de voorwerpen geplaatst.

Het is echter eerst de buurt aan de groep jonge IPO-honden en hun begeleider. Het blijft een genoegen om te zien op welke wijze jonge honden en hun begeleiders zich ontwikkelen. Het is tenslotte iedere keer weer bijzonder om de gelaatsuitdrukkingen van de gezichten van deze geleiders te zien. Een uitdrukking van “gaat dit hondje ooit goed speuren en hoe krijg ik dat voor elkaar”. Een eigen ervaring welke in mijn geheugen gegrift staat maar gelukkig in de loop der jaren gekoppeld is aan een positief antwoord. Deze jonge geleiders zullen dezelfde ervaring opdoen, maar zijn nu nog niet toe aan het geloven van het antwoord.

Rocco moet een IPO-I-spoor uitwerken en heeft er zichtbaar zin in. Stevig trekt hij aan de lijn en is al op zoek naar een geurbeeld. Ik wil dit enthousiasme niet temperen maar ik wil ook voorkomen dat hij veel energie verspeelt voordat we bij de aanzet zijn. Onder een licht appèl begeleid ik hem naar de speurpaal. Een zachte piep verraadt de spanning bij de hond.

Dit haast ongecontroleerde enthousiasme zou hem wel eens kunnen opbreken. Omdat Rocco af en toe de neiging heeft om als een pijl uit de boog te vertrekken, heb ik drie meter na de aanzet een haak naar links gelegd. Ik ben benieuwd.

Zoals verwacht schiet Rocco op het commando Zoek het spoor op om na vier meter even in verwarring te raken. Hij zoekt, zoekt diep en vindt de haak naar links. Vanaf dat moment zoekt hij rustig, diep en geconcentreerd. Missie geslaagd. Ik kan een glimlach niet onderdrukken. Wat een geweldig onderdeel is dat speuren toch.

De verwijzingen van de voorwerpen vormen geen echt probleem. Rocco ligt iets scheef maar ik heb besloten hier niet teveel aan te sleutelen en een eventuele aftrek van punten voor lief te nemen. Correcties zouden in dit stadium meer schade opleveren dan winst.

Rocco brengt mij keurig thuis en laat zich de motivator – een heerlijk bakje zalm/tonijn – goed smaken. Zelf proef ik de smaak van mooie leermomenten en stevige uitdagingen.

Terug bij de hondenkar kijken twee trouwe, bruine ogen mij onderzoekend aan. Ook Trigger is gek op dit speurspel en denkt ongetwijfeld al aan de motivator. Ik heb er eigenlijk geen tijd voor, maar loop toch een kort spoor voor die ouwe uit.

Hij moet echter nog even wachten want ik ga eerst nog even meelopen met wat andere combinaties. Iedereen heeft het naar zijn/haar zin en de honden laten zich van hun beste kant zien. Natuurlijk worden er hier en daar wat foutjes gemaakt, maar dat maakt het trainen zo interessant. Immers, een training zonder fouten is een te eenvoudige en daardoor slechte training.

Terug bij de hondenkar zie ik dat Trigger al stevig tegen het hekwerk duwt. Hij wil er uit en naar het spoor. Ondanks zijn hoge leeftijd en stramme ledematen is hij bij dit soort acties nog redelijk rap. Hij loopt echter rustig met mij mee het veld in. Hij heeft wel de ervaring om voor het speurpaaltje niet al teveel energie te verbruiken.

Op het commando Zoek gaat zijn kop rustig naar de grond en stapje voor stapje scant hij diep zoekend iedere voetstap. Van mij hoeft Trigger, met zijn oude en stramme lichaam, niet meer af bij de voorwerpen. Hij mag deze verwijzen door er naar te kijken en te fixeren.

Rustig wordt het spoor uitgewerkt en brengt de hond mij keurig thuis. Trigger geniet van de zalm en tonijn en kijkt mij met een schuine kop aan. Ik aai hem stevig over zijn steeds grijzer wordende kop. “Goed gedaan pik”

Ik heb het inmiddels koud gekregen en heb trek in een kop koffie. De wijzers op mijn Seiko geven aan dat de tijd niet heeft stilgestaan en dat ik mij moet haasten om op tijd op de club te zijn om een aantal enthousiaste honden en geleiders te coachen bij de cursus Elementaire Gehoorzaamheid welke DTV-Rijswijk aanbiedt.

Snel stap ik in de auto en ben benieuwd wat de dag verder nog te bieden zal hebben.

Bent u ook benieuwd? Bezoek deze site over een tijdje dan nog een keer en geniet mee met onze mooie sport.